کشف جدید تلسکوپ جیمز وب در رابطه با قمر پلوتو

مشاهدات جدیدی که با استفاده از تلسکوپ فضایی «جیمز وب» صورت گرفته به دانشمندان برای حصول درک جامع‌تری از ترکیب و تکامل کارون، بزرگترین قمر پلوتو کمک کرده است. این تلسکوپ برای نخستین بار موفق به شناسایی دی‌اکسید کربن و هیدروژن پراکسید جامد بر روی سطح «کارون» (Charon) شد.

پیش‌تر وجود یخ و ترکیبات حاوی آمونیاک و مواد آلی بر روی این قمر شناسایی شده بود.

کارون در سال ۱۹۷۸ کشف شد و به دلیل اندازه بزرگ خود نسبت به سیاره‌اش در میان قمرهای منظومه شمسی متمایز است. قطر این قمر که بزرگترین قمر پلوتو و دوازدهمین قمر بزرگ منظومه شمسی است، تقریبا نصف قطر سیاره‌اش است.

کارون همچنین بسیار به پلوتو نزدیک است و فاصله بین این دو حدود ۱۹ هزار و ۶۴۰ کیلومتر است. درحالی که فاصله میانگین بین سیاره‌ها و قمرهایشان در منظومه شمسی حدود ۳۸۴ هزار و ۴۰۰ کیلومتر) است.

سطح کارون عمدتا خاکستری رنگ است، اما مناطقی قطب‌های آن از مواد آلی تشکیل شده‌اند و به رنگ قهوه‌ای مایل به قرمز هستند.

مشاهدات جدید دانشمندان بر پایه داده‌هایی است که توسط فضاپیمای «نیوهورایزنز» ناسا در جریان عبور از سیستم پلوتو در سال ۲۰۱۵ جمع‌آوری شده بود. مطالعه اخیر، استفاده از توانایی‌های تلسکوپ توانسته است به بررسی محدوده گسترده‌تری از طول‌موج‌های نوری ساطع از این سیاره بپردازد.

وجود هیدروژن پراکسید بر سطح این قمر احتمالا نتیجه فرآیندهای تابشی طولانی‌مدت کارون طی میلیاردها سال است و دی‌اکسید کربن احتمالا جزئی از مواد اولیه‌ای تشکیل دهنده آن در حدود ۴.۵ میلیارد سال پیش است.

هیدروژن پراکسید از طریق تغییرات شیمیایی یخ آب بر سطح کارون در اثر تابش دائمی فرابنفش خورشید، ذرات پرانرژی باد خورشیدی و اشعه‌های کیهانی تشکیل شده است.