مقایسه تکنیک‌های جراحی و غیرجراحی در تخلیه ژل دائم ناحیه ساق پا

یکی از روش هایی که برای تناسب اندام استفاده میشود تزریق فیلر ساق پا در افرادی است که ساق پایشان بسیار باریک بوده و هماهنگی اعضا را بهم بزند. در گذشته یا حتی امروزه ممکن است برخی از کلینیک های نامعتبر از ژل های دائمی برای این منظور استفاده نمایند که به مرور متواند عوارض زیادی برایتان به همراه داشته باشد.

دکتر محمدامین جعفری، متخصص پوست، مو و زیبایی و عضو هیأت علمی دانشگاه تهران، به دلیل تجربه گسترده در تخلیه انواع ژل‌های تزریقی و فیلرهای ناموفق، یکی از بهترین گزینه‌ها برای تخلیه ژل در ناحیه ساق پا است. ایشان تجربه تخلیه ژل‌های سیلکونی و پاژ ناشی از تزریق‌های قدیمی و ناموفق، ژل‌های جا به جا شده و حتی چربی‌های تزریق شده غیرموفق را دارد. همچنین، توانایی درمان نکروز ناشی از تزریق‌های معیوب و عوارض جدی تزریق ژل را دارد که نشان‌دهنده تسلط بالای ایشان بر عوارض پیچیده تزریق است.

مهارت دکتر جعفری در انجام جراحی‌های ری‌مادلینگ، کانتورینگ، و جوانسازی پوست، همراه با استفاده از روش‌ها و تجهیزات پیشرفته مثل اندولیفت و دستگاه هلیوس ۳، نشان‌دهنده تسلط بر تکنیک‌های دقیق و کم‌تهاجمی است. این توانایی‌ها موجب می‌شود تخلیه ژل در ساق پا با حداقل آسیب بافتی، کمترین التهاب و کاهش عوارض جانبی انجام شود.

علاوه بر این، تجربه ایشان در زاویه‌سازی، فرم‌دهی و جوانسازی با فیلرها و تزریق چربی، نشان می‌دهد که دکتر جعفری می‌تواند حتی بعد از تخلیه ژل، فرم طبیعی و زیبایی ساق پا را حفظ یا بازگرداند.

به طور خلاصه، ترکیب تجربه در تخلیه ژل‌های پیچیده، مهارت در تکنیک‌های کم‌تهاجمی و تسلط بر درمان عوارض ناشی از تزریق‌های ناموفق، دکتر محمدامین جعفری را به گزینه‌ای ایمن و حرفه‌ای برای تخلیه ژل ساق پا تبدیل می‌کند.

روش‌های جراحی

الف) ماهیت و روش

• در شرایطی که ژل دائمی بافت را درگیر کرده، مهاجرت کرده، کپسوله شده یا عفونت یا گرانولوم ایجاد کرده باشد، برداشت جراحی ممکن است تنها گزینه قطعی باشد. مطالعات نشان می‌دهند: «برداشت جراحی تنها راه حذف کامل پرکننده‌های دائمی است».

• روش‌ها می‌تواند شامل برش برای دسترسی به ژل، تخلیۀ دستی یا با وسیله، خارج کردن ماژول‌های ژل یا بافت آلوده/ فیبروز شده، بازسازی ناحیه بعد از حذف ژل (مثلاً با پیوند چربی یا دیگر تکنیک‌ها) باشد.

• در برخی گزارش‌ها از صورت استفاده شده است، اما اصول مشابه را می‌توان به ساق پا تعمیم داد: ارزیابی دقیق با تصویربرداری، مشخص کردن محل ژل، بررسی فیبروز، عفونت فعال یا نه، و تصمیم برای برداشت.

ب) مزایا

• امکان حذف حجم قابل توجه یا تمامی ژل در محل، به ویژه وقتی ژل حرکت کرده یا سبب عارضه جدی شده است.

• قابلیت اصلاح مستقیم تغییرات ساختاری و ناهماهنگی‌های ظاهری یا عملکردی (مثلاً برآمدگی، تحرک‌پذیری بافت، درد).

• در موارد عفونت یا گرانولوم، جراحی می‌تواند پاکسازی کامل‌تر انجام دهد و امکان بازسازی نیز فراهم گردد.

ج) معایب و محدودیت‌ها

• تهاجمی بودن: نیاز به بیهوشی یا بی‌حسی، برش، احتمال اسکار، نیاز به دوران نقاهت بیشتر، تورم، کبودی.

• ریسک‌های جراحی: خون‌ریزی، عفونت، احتمال آسیب ساختاری به بافت‌های اطراف (عروق، اعصاب، عضلات، رباط‌ها) خصوصاً در ناحیه‌ای مثل ساق پا که عضلات و عروق مهم وجود دارد.

• امکان باقی‌ماندن بخشی از ژل یا فیبروز همراه با توده که برداشت کامل را دشوار می‌کند. مثلاً در مطالعه‌ای آمده که بافت ژل دائمی غالباً تبدیل به فیبروز شده که برداشت کامل آن چالش است. PMC

• هزینه و زمان بیشتری نیاز دارد.

د) نکاتی که باید در نظر گرفت

• قبل از جراحی، تصویربرداری (مثلاً MRI، سونوگرافی) برای مشخص نمودن محل دقیق ژل، میزان انتشار، فیبروز یا عفونت ضروری است.

• در صورتی که عفونت فعال باشد، ابتدا درمان عفونت و کنترل آن الزام دارد، سپس جراحی انجام شود.

• امکان نیاز به ترمیم بعد از حذف ژل (مثلاً پیوند چربی، بازسازی پوست، بخیه‌های پیشرفته) و مشاوره دقیق با جراح پلاستیک الزامی است.

• بیمار باید از پیش بداند که احتمال دارد نقصی (مثلاً اختلاف حجم، اسکار) باقی بماند و رضایت کامل تضمینی نیست.

 روش‌های غیرجراحی

الف) ماهیت و روش

• تکنیک‌های غیرجراحی به معنای روش‌هایی هستند که فاقد برش بزرگ، بیهوشی عمومی یا جراحی باز هستند و معمولاً شامل تزریق، لیزر، دستگاه‌های رادیوفرکانسی، اولتراسوند، فشار درمانی، کمپرس و غیره می‌شوند.

• برای ژل دائمی، باید توجه داشت که بسیاری از این روش‌ها فقط برای ژل‌های موقت (مثل هیالورونیک اسید) قابل استفاده هستند. مثلاً آنزیمی به نام Hyaluronidase می‌تواند ژل‌های HA را حل کند، ولی روی ژل دائمی مؤثر نیست.

• در مطالعات، برای نواحی باسن یا ران با ژل دائمی، گزینه‌های غیرجراحی مثل لیزر درون‌لایه‌ای (ILT)، فشار درمانی، دارودرمانی یا جراحی کمتر تهاجمی مطرح شده‌اند که نتیجه کامل حذف ژل نیست، ولی می‌تواند به بهبود علائم کمک کند.

ب) مزایا

• کم‌تهاجمی‌تر، کمتر ریسک دارد، نیاز به بی‌هوشی نیست یا محدود است، دوره نقاهت کوتاه‌تر، اسکار کمتر یا ندارد.

• ممکن است برای بیمارانی که مایل به جراحی نیستند یا شرایط آن را ندارند گزینه موقتی یا کمکی باشد.

• هزینه اولیه ممکن است کمتر باشد و امکان شروع با روش‌های محافظه‌کارانه وجود دارد.

ج) معایب و محدودیت‌ها

• برای ژل دائمی، احتمالاً حذف کامل ژل از طریق روش‌های غیرجراحی امکان‌پذیر نیست. همانطور که گزارش شده “تنها راه حذف پرکننده‌های دائمی، برش جراحی است”.

• نتیجه ممکن است ناقص باشد، نیاز به جلسات متعدد یا ترکیب روش‌ها دارد، و ممکن است رضایت کمتر باشد.

• اگر ژل جریان یافته، مهاجرت کرده یا محصور شده باشد، روش غیرجراحی ممکن است اثری نداشته باشد یا اثربخشی بسیار کم داشته باشد.

• در ناحیه ساق، دسترسی و ساختارهای پیچیده ممکن است کار را دشوارتر کند (عروق، عصب، عضله).

د) نکاتی که باید در نظر گرفت

• ابتدا باید نوع ژل مشخص شود: آیا کاملاً دائمی است یا تا حدودی قابل جذب؟ چون روش‌های غیرفعال ممکن است برای ژل‌های موقت یا نیمه‌دائمی مناسب‌تر باشند.

• جلسه مشاوره دقیق با متخصص پوست یا جراح پلاستیک، بررسی عکس، سونوگرافی یا MRI برای ارزیابی محل، وسعت، فیبروز یا عفونت آن مهم است.

• بیمار باید مطلع شود که ممکن است نیاز به جراحی داشته باشد اگر روش غیرجراحی کارآمد نباشد.

• بعد از درمان، پیگیری منظم لازم است و هرگونه علامت عفونت، تورم، درد یا جابه‌جایی ژل باید سریع گزارش شود.

مقایسه کلی: کدام روش در چه شرایطی؟

نتیجه گیری

به صورت کلی با توجه به تمام موارد گفته شده اگر دچار عوارض ناشی از فیلرهای دائمی شده اید بهترین اقدام برای درمان جراحی است. روش های غیر جراحی معمولا در زمانی پیشنهاد میشود که علائمی نداشته یا اندک باشد و بیشتر برای حفظ وضعیت موجود استفاده می گردد.

با مراجعه به یک پزشک متخصص میتوانید هر چه زودتر فیلر را از بدن خارج کرده و از عوارض آن راحت گردید.