چرا اغلب گلادیاتورهای روم باستان گیاهخوار بودند؟
تصویری که ما از گلادیاتورهای رومی در ذهن داریم، اغلب ریشه در فیلم‌های هالیوودی دارد: مردان عضلانی و تنومند که با جانورانی نظیر ببر درگیر می‌شوند. با این حال شاید دانستن این مطلب تعجب‌برانگیز باشد که رژیم غذایی این جنگجویان به طور عمده نه از گوشت، که از میوه‌جات تشکیل شده بود.
کلمه گلادیاتور از واژه گلادیوس (Gladius) به معنای «شمشیر» گرفته شده است. یک گلادیاتور در امپراتوری روم به جنگجویی گفته می‌شد که به نبرد با حیوانات وحشی، مجرمان محکوم به مرگ و دیگر گلادیاتورها می‌پرداخت.
گلادیاتورها عمدتاً از اسیران جنگی، بردگان و مجرمان محکوم تشکیل می‌شدند اما افرادی هم بودند که برای شرکت در مسابقات خود را داوطلب می‌کردند.
بنابر برآوردها، مردانی که در مسابقات گلادیاتورها شرکت می‌کردند در هر بار نبرد «۱ به ۹» شانس کشته شدن داشتند.
در روم باستان، دنیای گلادیاتورها بسیار ساختار یافته بود و قوانین سختگیرانه‌ای داشت که این جنگجویان باید از آنها پیروی می‌کردند. این ستارگان میادین نبرد که همزمان در مرکز دنیای سرگرمی رومیان قرار داشتند، همچون ورزشکاران امروزی یک رژیم غذایی سخت را دنبال می‌کردند و با تمرینات شدید مراقب سلامتی خود بودند.
رژیم غذایی گلادیاتورها چگونه بود؟
جالینوس، پزشک یونانی، در کتاب خود گفته است که ورزشکاران رومی برای عضله‌سازی گوشت می‌خوردند. سایر متون تاریخی ادعا می‌کنند که آنها از رژیم غذایی لوبیا و غلات پیروی می‌کردند.
اما یک تحقیق که پیش از این در سال ۲۰۰۸ توسط محققان در دانشگاه پزشکی وین در اتریش و دانشگاه برن سوئیس بر اساس تجزیه و تحلیل استخوان‌های گلادیاتورها انجام شده نشان می‌دهد که آنها به صورت عمده گیاهخوار بوده‌اند.
پژوهشگران در این مطالعه که بر بقایای ۲۲ گلادیاتور مربوط به ۱۸۰۰ سال پیش در شهر رومی اِفِسوس در استان ازمیر ترکیه امروزی انجام گرفته دریافتند رژیم غذایی این جنگجویان رومی بر پایه غلات و عمدتاً بدون گوشت بوده است.
سطح استرانسیوم موجود در استخوان‌های آنها همچنین نشان می‌داد این جنگجویان نوشیدنی‌ای درست‌شده از خاکستر گیاهان را می‌نوشیدند.
این نوشیدنی نوعی تقویت‌کننده سلامتی برای رفع کمبود کلسیم، کمک به بازسازی بدن آنها و بهبود وضع استخوان‌هایشان پس از مبارزه و تمرین بوده است.
ترکیبات استخوانی به جای مانده از گلادیاتورها نشان دادند غذای معمولی آنها گندم، جو و لوبیا بوده است. نامی که معاصران این جنگجویان به آنها می‌دادند، با عنوان «جو خوار»، نیز ریشه در همین رژیم غذایی دارد.
